กลุ่มของโมเลกุลที่ช่วยให้เซลล์สามารถซ่อมแซมส่วนประกอบที่เสียหายได้ ทำให้เนื้อเยื่อเหล่านั้นสามารถเก็บรักษาไว้อย่างเหมาะสม ประสิทธิภาพของโมเลกุลได้รับการพิสูจน์บนแบบจำลองสิ่งมีชีวิต การรักษาต่างๆ ที่มีต่ออายุขัยและคุณภาพชีวิต และประสบความสำเร็จในการพิสูจน์แล้วว่าสามารถปกป้องสิ่งมีชีวิตและเซลล์ของมนุษย์จากความเสียหายได้
ในปัจจุบันปัจจัยสำคัญที่ทำให้เนื้อเยื่อชราภาพคือประสิทธิภาพที่ลดลงของกลไกการควบคุมคุณภาพของเซลล์ ซึ่งนำไปสู่การสะสมของไมโตคอนเดรียที่บกพร่อง ไมโทคอนเดรียโรงไฟฟ้าของเซลล์มีหน้าที่ในการผลิตพลังงาน พวกเขาสามารถนำมาเปรียบเทียบกับแบตเตอรี่ไฟฟ้าขนาดเล็กที่ช่วยให้เซลล์ทำงานได้อย่างถูกต้อง แม้ว่าแบตเตอรี่เหล่านี้จะสึกหรออย่างต่อเนื่อง แต่เซลล์ของเรามีกลไกที่ซับซ้อนที่ กำจัดไมโทคอนเดรียที่บกพร่องและแทนที่ด้วยไมโทคอนเดรียใหม่ กลไกนี้จะลดลงตามอายุ นำไปสู่ความผิดปกติของเซลล์และการเสื่อมสภาพในการทำงานของเนื้อเยื่อ กระบวนการเสื่อมนี้เป็นหัวใจสำคัญของโรคต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับอายุ เช่น โรคอัลไซเมอร์ โรคพาร์กินสัน ภาวะหัวใจล้มเหลว และโรคซาร์โคพีเนีย ซึ่งกำลังเพิ่มขึ้น การศึกษาของ Gross และ Ben-Sasson อาจมีการใช้งานจริงในวงกว้าง เนื่องจากเทคโนโลยีใหม่ของพวกเขาซึ่งพัฒนาขึ้นที่มหาวิทยาลัยฮิบรู สหรัฐ ช่วยสร้างสารประกอบที่เป็นนวัตกรรมเพื่อรักษาโรคที่รักษาไม่หายในปัจจุบัน การศึกษายังแสดงให้เห็นว่าโมเลกุลเหล่านี้สามารถนำมาใช้ในเชิงป้องกันได้ ในอนาคต เราหวังว่าเราจะสามารถชะลอการพัฒนาโรคที่เกี่ยวข้องกับอายุจำนวนมากได้อย่างมีนัยสำคัญ และปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้คน สารเหล่านี้เป็นมิตรกับผู้ใช้และสามารถรับประทานได้